احمدرضا پیشه ور و حسین احمدی کیا،
دوره 20، شماره 2 - ( 1-1380 )
چکیده
در این مقاله فرایند جدایش موشکهای چندمرحله‌ای با حل عددی معادلات تقارن محوری ناویر-استوکس به صورت شبه استاتیک مورد مطالعه قرار می‌گیرد. در این محاسبات از معادلات متوسط زمانی با تقریب لایه برشی نازک به همراه یک مدل جبری برای تلاطم استفاده شده است. موشک در ارتفاع فوقانی جو با عدد ماخ 10 پرواز می‌کند و فشار جت تزریق حدود 104×3/6 برابر فشار جریان آزاد است. برای حل عددی از یک روش TVD نوع گودنف با دقت مکانی و زمانی مرتبه دوم استفاده می‌شود. محاسبات برای حالت متصل و به ازای فواصل مختلف سر و بدنه انجام پذیرفته است. نتایج نشان می‌دهند که امواج ضربه‌ای حاصل از اندرکنش جت تزریق و جریان پایه تاثیر زیادی در آرایش جریان داشته و نیروهای آیرودینامیکی وارد بر سطح جسم را به شدت تغییر می‌دهد. ماکزیمم فشار روی جسم در حالت متصل با تزریق جت بیش از 250 برابر حالت بدون تزریق است. همچنین نیروی مقاوم وارد بر سر جنگی در فواصل مختلف سر و بدنه ابتدا کاهش چشمگیری یافته و سپس افزایش می‌یابد. این تغییرات شدید می‌تواند نقش به سزایی در پایداری حرکت و کنترل جسم ایفا کند.
واژگان کلیدی : فاز جدایش موشک، اندرکنش جت تزریق، روش TVD و مسئله ریمان
