سیدعلی غفاری نژاد شهر بابکی، نجف علی کریمیان،
جلد ۲، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۷۷ )
چکیده
تعداد ۲۲ نمونه خاک (از عمق ۰ تا ۲۰ سانتیمتری) استان فارس با روشهای ۰/۰۵M Na۲ EDTA ،۰/۱ NH۳PO۴ ، ۱/۵M NH۴H۲PO۴ ، DTPA و %۱Na۲EDTAعصاره‌گیری شده و در یک آزمایش گلخانه‌ای هفت هفته‌ای به کار رفت. طرح آزمایشی فاکتوریل ۳ × ۲۲ با ۲۲ خاک (رس ۱۶ تا ۶۳ درصد، پ‌هاش ۸/۷ تا ۲/۸، قابلیت هدایت الکتریکی ۳۲/۰ تا ۷۸/۱ دسی زیمنس بر متر، کلسیم کربنات معادل ۲۸ تا ۶۳ درصد، ماده آلی ۱/۱ تا ۹/۴ درصد، ظرفیت تبادل کاتیونی ۹ تا ۲۷ سانتی‌مول در کیلوگرم و منگنز عصاره‌گیری‌شده با ۴ DTPAتا ۲۴ میلیگرم در کیلوگرم)، ۳ سطح منگنز مصرفی (۰، ۱۰ و ۲۰ میلیگرم در کیلوگرم به صورت منگنز سولفات)، سه تکرار و گیاه سویا [Glycine max (L.) Merr] رقم ویلیامز بود. مصرف منگنز وزن خشک گیاه را از ۴ تا ۱۰۴% (میانگین ۱۲% نسبت به شاهد) افزایش داد، اما بر غلظت منگنز گیاه تأثیر معنی‌داری نداشت. جذب کل منگنز به وسیله گیاه به طور معنی‌داری افزایش یافت ولی بازیابی ظاهری منگنز بسیار ناچیز (۰۵/۰%) بود. پ‌هاش، کلسیم کربنات معادل و رس خاک از خصوصیات مؤثر در عصاره‌پذیری منگنز تشخیص داده شد. منگنز عصاره‌گیری‌شده با DTPA، به تنهائی با سطح بحرانی ۱۳ میلیگرم در کیلوگرم خاک) یا همراه با برخی خصوصیات خاک، تنها شکل منگنزی بود که پیش‌بینی قابل قبولی از پاسخهای گیاهی به دست داد.
