اثر سطوح مختلف انرژی (۲۷۰۰، ۲۹۰۰ و ۳۱۰۰، کیلوکالری در کیلوگرم) و نسبت‌های مختلف انرژی به پروتئین (۱۹۵، ۲۱۵ و ۲۳۹) در جیره، بر عملکرد تولیدی مرغ‌های تخم‌گذار بومی استان فارس در مرحله دوم تخم‌گذاری بررسی شد. ۲۱۶ قطعه مرغ تخم‌گذار بومی در سن ۴۵ هفتگی در ۶ گروه ۴ قطعه‌ای به ۹ تیمار مورد آزمایش اختصاص داده شد. جیره‌های آزمایشی به‌گونه‌ای فرموله شد که هر یک از سطوح انرژی دارای سه نسبت مختلف انرژی به پروتئین باشد. سپس جیره‌های آزمایشی به مدت ۲۰ هفته (هفته ۴۲ تا ۶۲) به صورت آزاد و در قالب طرح کاملاً تصادفی در اختیار مرغ‌ها قرار گرفت. درصد تخم‌گذاری، وزن تخم‌مرغ‌های تولیدی، افزایش وزن و درصد ماندگاری مرغ‌ها بین تیمارهای مختلف، تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند (۰۵/۰ .(P>میزان خوراک مصرفی روزانه تفاوت معنی‌داری را بین جیره‌های ۱، ۲ و ۳ (۳۱۰۰) و ۵(۲۹۰۰) با جیره ۷ (۲۷۰۰) نشان داد (P<۰,۰۵) ، به طوری که جیره‌های ۱، ۲، ۳ و ۵ کمتر مصرف شد. تأثیر کلی سطوح مختلف انرژی بر مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک معنی‌دار بود (P<۰,۰۵)، به طوری که سطح انرژی ۳۱۰۰ با ۲۷۰۰ تفاوت معنی‌دار داشت (P<۰,۰۵) و کمتر مصرف شد. ضریب تبدیل خوراک برای سطح انرژی ۳۱۰۰ اختلاف معنی‌داری با سطح ۲۷۰۰ داشت. قیمت خوراک به ازای تولید هرکیلو تخم‌مرغ به طور معنی‌داری با افزایش سطح انرژی و پروتئین جیره افزایش یافت (P<۰,۰۵). براساس نتایج به نظر می‌رسد که سطح انرژی ۲۷۰۰ کیلوکالری در کیلوگرم و ۳۱/۱۱ درصد پروتئین برای تأمین نیازهای تولیدی مرغ‌های تخم‌گذار بومی فارس در مرحله دوم تخم‌گذاری کافی و اقتصادی‌تر باشد.
