این آزمایش در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه بوعلی سینا، به‌منظور مطالعه اثر روش‌های مختلف خاک‌ورزی بر وزن مخصوص ظاهری خاک، عملکرد و اجزای عملکرد ارقام جو در شرایط دیم، اجرا شد. سه سطح خاک‌ورزی (CT: خاک‌ورزی مرسوم، MT: خاک‌ورزی حداقل و NT: بدون خاک‌ورزی) و پنج رقم جو (V۱: محلی، V۲: آبیدر، V۳: والفجر، V۴: بهمن و V۵: ماکویی) در یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در سال زراعی ۹۰-۱۳۸۹ مورد مطالعه قرار گرفت. صفات وزن مخصوص ظاهری خاک، ارتفاع بوته، اجزای عملکرد، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین مقدار وزن مخصوص ظاهری خاک با مقادیر ۰۹/۱، ۲۶/۱ و ۲۹/۱ گرم بر سانتی‌متر مکعب به‌ترتیب برای عمق‌های نمونه‌برداری ۱۰-۰، ۲۰-۱۰ و ۳۰-۲۰ سانتی‌متر در تیمار MT مشاهده شد. ولی بین تیمارMT وNT تفاوتی وجود نداشت. در مقایسه بین ارقام، رقم والفجر بدون اختلاف معنی‌دار با ارقام بهمن و ماکویی، بیشترین وزن مخصوص ظاهری خاک را به خود اختصاص داد. استفاده از گاوآهن قلمی (MT) منجر به تولید بیشترین ارتفاع بوته (۷۰ سانتی‌متر) هم‌چنین اجزای عملکرد (۵۱۳ سنبله در متر‌مربع و ۲/۱۹ دانه در سنبله) شد. در بین ارقام نیز بیشترین ارتفاع بوته (۷/۷۲ سانتی‌متر) و تعداد دانه در سنبله (۲/۲۳ دانه در سنبله) از رقم والفجر به‌دست آمد. هم‌چنین، نتایج نشان داد که تیمار V۳×MT بیشترین عملکرد دانه (۳۱۰۰ کیلوگرم در هکتار) را داشت. بنابراین، استفاده از روش خاک‌ورزی حداقل و رقم والفجر ممکن است قابل توصیه باشد.
