علیرضاخان احمدی، قدرت اله رحیمی، اردشیر نجاتی جوارمی، سعید اسماعیل خانیان،
جلد ۱۱، شماره ۴۰ - ( تابستان ۱۳۸۶ )
چکیده
به منظور شناسایی واریانس ژنتیکی مرغان ایستگاه تکثیر و اصلاح نژاد مرغ بومی مازندران با استفاده از نشانگرهای RAPD نمونه‌های خون از ۱۰۰ قطعه مرغ و خروس تهیه و DNA آنها به روش بهینه یافته نمکی (Salting out) استخراج گردید. از ۲۰ آغازگر مورد استفاده در این تحقیق ۱۴ آغازگر توانستند باندهای مناسب و قابل قبولی را تکثیر نمایند. محصولات واکنش زنجیره‌ای پلی مراز (PCR) با استفاده از ژل آگارز ۵/۱ % الکتروفورز شد. با استفاده از این تعداد آغازگر۱۴۰ باند شناسایی که از این تعداد ۶۳ باند چند شکل و ۷۷ باند یک شکل شناسایی شد. تعداد باندهای شناسایی شده به ازای هر آغازگر بین ۱۶-۴ با دامنه تغییرات ۲۱۰۰- ۲۰۰ جفت باز بوده میزان چند شکلی بدست آمده در این جمعیت ۴۵% بوده است بیشترین درصد چند شکلی مربوط به آغازگر PR-۹ با ۷۲% و کمترین درصد چند شکلی مربوط به آغازگر PR-۱۴ با ۱۶% نشانداده شد. فراوانی اشتراک باندی (BSF) برای هر آغازگر محاسبه و در دامنه ۹۶/۰-۷۹/۰ بوده است. تشابه ژنتیکی درون جمعیتی (WGS) بعنوان متوسط فراوانی اشتراک باندی و واریانس ژنتیکی محاسبه و مقدار آنها به ترتیب برابر ۸۹/۰ و ۱۱/۰ برآورد شد. در نتیجه سطح بالای چند شکلی بعد از ده نسل انتخاب می‌تواند مبین ارزیابی درست ژنتیکی، راه‌کارهای انتخاب مناسب و هم‌چنین اندازه مؤثر جمعیت می‌باشد.
