آرش چکرائی ، جواد پوررضا ، سید علی تبعیدیان،
جلد ۱۲، شماره ۴۳ - ( بهار ۱۳۸۷ )
چکیده
این آزمایش به‌منظور تعیین ارزش غذایی و مطالعه اثرات استفاده از سطوح مختلف دانه و تفاله گوجه‌فرنگی بر عملکرد جوجه‌های گوشتی انجام شد. دانه گوجه‌فرنگی در سطوح ۶، ۱۲ و ۱۸ درصد و تفاله گوجه‌فرنگی در سطوح ۳، ۹ و ۱۲ درصد در جیره جایگزین ذرت و کنجاله سویا شد. ابتدا انرژی قابل سوخت و ساز دانه و تفاله گوجه‌فرنگی به روش سیبالد تعیین شد. در این آزمایش از ۵۰۴ قطعه جوجه گوشتی تجاری (راس ۳۰۸) به مدت ۸ هفته (از سن ۱ تا ۵۶ روزگی) به‌صورت یک طرح کاملاً تصادفی در ۷ تیمار و ۴ تکرار (۱۸ قطعه جوجه در هر تکرار) استفاده شد. در۲۱ روزگی قابلیت هضم ایلئومی پروتئین جیره‌ها تعیین شد. میزان انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری دانه ۳۳۹۴ و تفاله ۲۳۲۹ کیلوکالری در کیلوگرم و میزان پروتئین خام آنها به‌ترتیب ۳۱ و۷/۲۲ درصد بود. نتایج نشان داد که سطوح مختلف دانه و تفاله گوجه‌فرنگی بر وزن بدن، قابلیت هضم ایلئومی پروتئین جیره و در صد لاشه اثر معنی‌داری نداشت. بهترین ضریب تبدیل انرژی و پروتئین در سطح ۶ درصد دانه و ۹ درصد تفاله بوده که با تیمار شاهد اختلاف معنی‌داری نداشتند. جوجه‌هایی که با دانه و ۱۲ درصد تفاله گوجه‌فرنگی تغذیه شدند نسبت به تیمار شاهد مصرف خوراک بیشتری داشتند. جیره‌های حاوی ۶ درصد دانه،۳ و ۹ درصد تفاله از نظر ضریب تبدیل خوراک با تیمار شاهد اختلاف معنی‌داری نداشتند.
