در ایـن مطالعه از ۲۵۱۰ رکورد صفات تولیدمثلی مربوط به ۸۷۹ رأس میش جفت‌گیری کرده با ۱۶۴ رأس قوچ، از سال ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۶، در ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند بختیاری، به منظور تعیین عملکرد و برآورد برخی از عوامل محیطی مؤثر بر صفات تولیدمثلی در گوسفندان نژاد بختیاری استفاده گردید.
میانگین و خطای معیار برای صفات تولیدمثلی، بدین شرح برآورد گردید: نسبت آبستنی ۰۱/۰± ۹۰/۰، تعداد بره متولد شده به ازای هر میش تحت آمیزش ۰۱/۰ ±۰۶/۱، تعداد بره زنده متولد شده به ازای هر میش تحت آمیزش ۰۱/۰± ۰۰/۱، تعداد بره شیرگیری شده به ازای هـر میش تحت آمیـزش ۰۱/۰± ۹۳/۰، تعداد بـره زنده متولد شده در هر زایمان ۰۱/۰± ۱۰/۱، تعداد بـره شیرگیری شده در هـر زایمان ۰۲/۰± ۰۱/۰ و تعداد بره شیرگیری شده به ازای هر میش زنده‌زا ۰۱/۰ ±۰۹/۱. سال جفت‌گیری بر روی همه صفات مورد بررسی اثر کاملاً معنی‌داری (۰۱/۰>P) نشان داد. سن میش در زمان جفت‌گیری نیز تأثیر معنی‌داری (۰۵/۰ یا ۰۱/۰>P) بر روی اغلب صفات مورد مطالعه داشت. حداکثر عملکرد صفات تولیدمثلی، در میش‌های گروه سنی ۴ تا ۵ ساله حاصل گردید. زمان آمیزش نیز بر روی همه صفات مورد بررسی معنی‌دار (۰۵/۰ یا ۰۱/۰>P) بود. حداکثر عملکرد صفات تولیدمثلی مربوط به میش‌هایی بود که در خلال نیمه اول فصل جفت‌گیری آمیزش داده شده بودند. نوع تولد نیز تأثیر کاملاً معنی‌داری (۰۱/۰>P) روی صفات مربوط به تعداد بره متولد شده و شیرگیری شده نشان داد. لذا با توجه به اثر ملاحظه عوامل محیطی بر صفات مورد بررسی، و به منظور افزایش بازده تولیدمثلی، علاوه بر بهبود شرایط محیطی (جایگاه، مدیریت، تغذیه و ...)، آمیزش در ابتدای فصل جفت‌گیری و انتخاب ترکیب سنی مناسب برای گله‌های میش پیشنهاد می‌گردد. در این ترکیب، کاهش درصد میش‌های بالاتر از پنج سال باعث بهبود عملکرد گله خواهد شد.
