بهداشت عمومی آب‌های مشترک در حفظ سلامت انسان به‌عنوان «بزه‌دیده انسانی» و سلامت محیط زیست و منابع طبیعی به‌عنوان «بزه‌دیده سبز» (بزه‌دیده خاموش) به‌خاطر ماهیت فراجغرافیایی و عدم انحصار آثار و عوارض نقض آن در قلمرو یک دولت خاص اهمیت ویژه‌ای در حقوق بین‌الملل عمومی دارد. لذا حمایت از آسیب‌دیدگان نقض بهداشت عمومی آب‌های مشترک توسط نهادهای بین‌المللی و دولت‌های عضو جامعه جهانی ضروری است. سیاست حمایتی، شاخه‌ای از سیاستگذاری عمومی است که «حمایت‌های قانونی مختلف از آسیب‌دیدگان نقض هنجارها و مقررات با سیاست‌های منسجم و استفاده از اصول راهبر» را هدف اصلی خویش قرار می‌دهد. این اصول، مجموعه آموزه‌ها و راهبردهای منسجمی هستند که خط مشی و سیاست‌های کلان و به تبع آن کیفیت وضع قوانین و مقررات اجرایی را تعیین می‌کند و همانند سنجه‌ای کیفی امکان پایش قوانین و مقررات را فراهم می‌سازد. پژوهش حاضر مطالعۀ مروری است که اصول سیاست حمایتی حفاظت و مدیریت بهداشت آب‌های مشترک را در معاهدات و رویه‌های قضایی بین‌المللی بررسی کرده است. اصولی که در این منابع مطرح شده‌اند در سه دسته «عدالت‌محور»، «همکاری‌محور» و «انصاف‌محور» قابل طبقهبندی هستند. این اصول می‌توانند در سیاست حمایتی حقوق بهداشت آب ایران استفاده شوند.
