مدل‌های رقومی ارتفاع (DEM)یکی از مهم‌ترین داده‌های مورد نیاز در مدل‌‍‌‌سازی حوزه‌آبخیز با مدل‌های هیدرولوژیکی است که دقت مکانی آن تأثیر بسزایی در صحت شبیه‌سازی فرایندهای هیدرولوژیکی دارد. در پژوهش حاضر اثر دقت مکانی پنج DEM شامل نقشه توپوگرافی (TOPO)با مقیاس ۱:۲۵۰۰۰، SRTM، ASTER، ALOS PALSAR و GTOPO به‌ترتیب با دقت‌های مکانی ۱۰، ۱۲/۵، ۳۰، ۹۰ و ۱۰۰۰ متر بر تخمین پارامترهای مدل‌های ژئومورفولوژیک و ژئومورفوکلیماتیک در حوزه آبخیز امامه ارزیابی شده است. برای این منظور از ۳۴ رویداد سیلاب منفرد طی سال‌های ۱۳۴۹ تا ۱۳۹۴ استفاده شد. نتایج نشان داد که در روش ژئومورفولوژیک استفاده از مدل رقومی ارتفاع TOPO و ALOS PALSAR بهترین نتایج را به‌ترتیب با ریشه میانگین مربعات خطا (RMSE) ۱/۷ و ۱/۸ مترمکعب بر ثانیه و مقدار نمایه نش- ساتکلیف ۰/۴ و ۰/۳ ارائه نمودند. درحالی¬که مدل رقومی ارتفاع GTOPO کمترین کارایی را با ۸/۲RMSE مترمکعب بر ثانیه و نمایه نش- ساتکلیف ۲- داشت. به‌طور مشابه در روش ژئومورفوکلیماتیک کمترین و بیشترین RMSE به‌ترتیب ۳/۸ و ۱۸ متر مکعب بر ثانیه متعلق به مدل‌های رقومی ارتفاع TOPO و GTOPO با مقدار نمایه نش- ساتکلیف ۰/۲ و ۶- است. به‌طور کلی روش ژئومورفولوژیک نسبت به روش ژئومورفوکلیماتیک در تمام مدل‌های رقومی ارتفاع نتایج مطلوب‌تری را داشت.
